Wielu osobom wydaje się, że bitwa pod Wiedniem, która miała miejsce 12 września 1683 definitywnie rozwiązała problem turecki, zakończyła zagrożenie muzułmańskich Turków wiszące nad chrześcijańską Europą. Nic z tych rzeczy. Turcy szachowali Europę od 1529 roku, od bitwy pod Mohaczem, a właściwie straszliwego pogromu chrześcijan – w tej bitwie Turcy nie brali żadnych jeńców. Od tamtego czasu Turcy Osmańscy przez następne 150 lat umacniali się władając praktycznie Europą Na południe od Karpat. Przewidywano dalszą ich ekspansję w dwóch możliwych kierunkach, albo na północ przez Bramę Morawską albo na zachód między Alpami i Karpatami.
Poszli oczywiście na zachód oblegając Wiedeń i Jan III Sobieski stając na czele sprzymierzonych wojsk chrześcijańskich odgonił ich od tego miasta. Trudno jednak twierdzić, że było to złamanie potęgi tureckiej. Co najwyżej sprzymierzeni uzyskali chwilową przewagę taktyczną bo Turcy musieli się dopiero formować po ucieczce, a sprzymierzeni już dysponowali gotowymi oddziałami. Turków, być może zdemoralizowanych, uciekła jednak znakomita większość, bo przecież nie da się wybić zbyt wielu żołnierzy podczas jednej szarży trwającej podobno około pół godziny.
Strategicznie zagrożenie nadal istniało, Turcy nadal dysponowali dużymi siłami i nadal władali niepodzielnie na południe od Karpat. W znacznie większym stopniu niż bitwa pod Wiedniem do upadku Turków, a raczej do ich wycofania się z Węgier przyczyniło się zwycięstwo pod Parkanami niespełna miesiąc po Wiedniu. Sprzymierzeni przyparli armię turecką do Dunaju w wyniku czego zginęło lub potopiło się około 30 tysięcy wrogów chrześcijaństwa. Tylko znikoma część tureckiej armii zdołała uiść z pogromu. W bitwie tej dużą rolę odegrała z pewnością polska husaria, a fakt, że dowodził nią polski król potwierdza stojący tam jego pomnik.
